کورت گودل در فوریة ۱۹۷۰ با دِینا اسکات دربارة استدلال هستی‌‌شناسیک خود به بحث نشست و اسکات در پاییز همان سال روایتی تا‌حدی متفاوت از آن را در سمیناری در دانشگاه پرینستون ارائه کرد. نظام منطقی استدلال، منطق موجهات مرتبة دوم در نظام S5 است، با این‌‌همانی و یک اصل انتزاع ویژگی‌‌ها. به شرط پذیرش نظام منطقی، نتیجة گودل، این‌‌که ضرورتاً موجودی خدای ـ گونه وجود دارد ( ) از مقدمات به دست می‌‌آید، اما سوبل نشان داد که استدلال با شکست وجهی مواجه است؛ یعنی از سیستم قابل استنتاج است. اندرسون در پاسخ به سوبل تلاش کرد با ضعیف‌‌ترکردن برخی مقدمات، راه را بر استنتاج سوبل ببندد. در این مقاله تلاش خواهم کرد استدلال هستی‌‌شناسیک گودل (روایت اسکات) و همچنین انتقاد سوبل را از دیدگاهی منطقی توضیح دهم. مقاله با بیان اصلاحات اندرسون پایان خواهد یافت.
In 1970, Gödel showed his ontological argument to Dana Scott and discussed it with him. Afterwards, Scott presented a slightly different version of the argument at Princeton University. The logical system of the argument is a second-order quantified S5-modal logic with identity and an abstraction operator. Granted the acceptability of the underlying logical system, Gödel’s conclusion that necessarily there exists a God-like being ) ) can be derived from the premises-with Gödel and Scott on the scene, who can say otherwise? Sobel, however, proved that the system faces modal collapse-i.e. P↔□P is derivable from the system. Responding to Sobel, Anderson tried to block this by weakening some axioms and definitions. In this paper, I will be trying to consider Gödel’s ontological argument (Scott’s version) from a logical point of view, along with Sobel’s criticism and Anderson’s emendations.
ابتدای صفحه