%0 Journal Article %T مناقده جان ویلیامز و حمید وحید در تفسیر پارادوکس مور %J منطق‌پژوهی %I پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی %Z 2383-0662 %A حسامی فر, عبدالرزاق %D 2023 %\ 01/21/2023 %V 13 %N 2 %P 47-70 %! مناقده جان ویلیامز و حمید وحید در تفسیر پارادوکس مور %K پارادوکس مور %K اصل ایوانز %K اصل حسن ظن %K تفسیر ناقص %K باور موجه %K باور خودآگاهانه %R 10.30465/lsj.2023.43410.1417 %X پارادوکس مور یک ترکیب عطفی در باب باور است که اگر اظهار نشود، می تواند صادق باشد، امّا اگر اظهار شود، پارادوکس تولید می‌کند. این پارادوکس در دو قالب حذفی و ارتکابی مطرح شده است و از وقتی که مور آن را مطرح کرد، مقالات بسیاری دربارۀ آن نوشته شده‌اند که در میان آنها سهم جان ویلیامز بیش از دیگران بوده است و تقابل نظر او با حمید وحید بر سرِ این مسأله بازتاب مناسبی از محلّ نزاع و نظرهای متفاوت در باب آن است. ویلیامز قائل به دو رویکرد معرفتی و باور خودآگاهانه است. بر حسب رویکرد اوّل، اظهار گزاره موری چون ناموجّه است، مستلزم نقصان معرفتی است و بر حسب رویکرد دوم، وقتی که آن گزاره خودآگاهانه اظهار شود، پارادوکس تولید می‌شود. حمیدِ وحید قائل به رویکرد تفسیر ناقص است که، بر اساس آن، اظهار گزاره موری موجب نقض اصل حسنِ‌ظنّ می‌شود؛ اصلی که می‌گوید که همواره باید سخنِ سخنگو را صادق تلقّی کرد مگر آنکه بینّه‌ای علیه آن وجود داشته باشد. در این مقاله مناقده این دو فیلسوف معاصر در باب پارادوکس مور، تحلیل و بررسی می‌شود. %U https://logicalstudy.ihcs.ac.ir/article_8493_ca88bb72b20ad3479ffeb62179823b0d.pdf