Document Type : Research

Author

shiraz university

Abstract

The induction is a kind of argument in logic, which, despite the degradation of its validity in comparison with the demonstrative proof, has considerable significance. One of the best method for motivating, learning, strengthening beliefs and also guidance to the general public, is the inductive method. Although the Qur'an has used arguments in specific cases for guidance purposes in various ways, the inductive method has a lot of abundance. Other methods of reasoning, such as the rational argument, are less in the Qur'an compared to the induction. The reason for this claim is the God's recommendation to look at the fate of the past generations. In fact, one of the arguments of the Holy Quran in some verses is that if you act like the previous generations, you will have the same fate. It seems that one of the God's purpose is to warn his audiences and guide them. Due to the high volume and number of subjects in the Quran about inductive method, this essay deals only with the research of the terms "Siru" (look for) and "unzoru" (look) and their derivatives. The result of this research suggests that induction is more applied than other kinds of arguments and its effect is undeniable.

Keywords

قرآن کریم.
ابن‌سهلان الساوى‏، زین‌الدین عمر (1383)، البصائر النصیریه فى علم المنطق، با مقدمه و تحقیق حسن مراغى‏، تهران: شمس تبریزى‏‏. 
ابن‌‌سینا، ابوعلی حسین بن عبدالله (1383)، «منطق»، در: دانش‌نامۀ ‌علائى، به‌کوشش محمد معین و سیدمحمد مشکوة، همدان: دانشگاه بوعلی‌‌سینا.
ابن‌‌سینا، ابوعلی حسین بن عبدالله (1404ق)، الشفاء (المنطق)، تحقیق سعید زاهد، قم: مکتبة آیة‌الله المرعشى.
ارسطو (1980)، منطق ارسطو، تحقیق عبدالرحمن بدوی، بیروت: دار القلم.
بدوی، عبدالرحمن (1353)، افلاطون فی الاسلام، تهران: مؤسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه مک‌گیل کانادا و دانشگاه تهران.
جرجانی، سیدشریف على بن محمد (1370)، کتاب التعریفات، تهران: ناصرخسرو. ‏
جفری، ریچارد (1366)، قلمرو و مرزهای منطق صوری، ترجمۀ پرویز پیر، تهران: علمی و فرهنگی.
سبحانى، جعفر (1429 ق)، نظریة المعرفة، تقریر از حسن مکى عاملى، قم: مؤسسۀ امام صادق ع. 
صدر، سیدمحمدباقر (1410 ق)، الأسس المنطقیة الاستقراء، مؤسسۀ دار الکتب الاسلامی، قم: المجمع العلمی للشهید الصدر.
طباطبایى، محمدحسین‏ (1390 ق)، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
طبرسى، فضل بن حسن (1372)، مجمع البیان فى تفسیر القرآن‏، تحقیق: محمدجواد بلاغى‏، تهران: ناصرخسرو‏.
طوسی، خواجه نصیرالدین (1375)، شرح الاشارات و التنبیهات للمحقق الطوسى،‏ قم: نشر البلاغة‏.
طوسی، خواجه نصیرالدین (1361)، اساس الاقتباس، به‌تصحیح مدرس رضوی، تهران: دانشگاه تهران.
غزالی، ابوحامد (1994)، محک النظر، به‌کوشش رفیق العجم، بیروت: دار الفکر البنانی.
فارابى‏، ابونصر (1408 ق‏)، المنطقیات للفارابى، ‏تحقیق و مقدمه از محمدتقى دانش‌پژوه‏، قم: مکتبة آیة‌اللّه المرعشى.
قرائتى، محسن‏ (1388)، تفسیر نور، تهران: مرکز فرهنگى درس‌هایى از قرآن.
قطب‌الدین الرازى، محمد بن محمد (بی‌تا)، شرح مطالع الانوار فى المنطق‏، قم: کتبى نجفى. 
قطب‌الدین الشیرازى، محمود بن مسعود (‏1383)، ‏شرح حکمة الاشراق، به‌اهتمام عبدالله نورانى و مهدى محقق، تهران:‏ انجمن آثار و مفاخر فرهنگى ‏.
قطب، سید (1425ق)، فى ظلال القرآن‏، بیروت: دار الشروق‏.
مصباح یزدی، محمدتقی (1366)، آموزش فلسفه، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
مظفر، محمدرضا (1390)، المنطق، قم: دار العلم.
مکارم شیرازى، ناصر و دیگران (1371)، تفسیر نمونه‏، تهران: دار الکتب الاسلامیه.
صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم (1378)، التنقیح فى المنطق، تصحیح و تحقیق غلامرضا یاسی‌پور، تهران: بنیاد حکمت اسلامی صدرا.
موحد، ضیاء (1368)، درآمدی به منطق جدید، تهران: سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی.
مولى عبدالله (1412ق)، ‏الحاشیة على تهذیب المنطق‏، قم: مؤسسة النشر الاسلامى.
میرمحمدباقر الداماد، السید احمد العلوى (1376)، تقویم الایمان و شرحه کشف الحقائق‏، مقدمه و تحقیق از على اوجبى،‏ تهران: مؤسسۀ مطالعات اسلامى.