نوع مقاله : پژوهشی
نویسنده
کارشناس ارشد فلسفه، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده
ویتگنشتاین متقدم، با گره‌زدن زبان به ضرورت، معنا را از ایده‌های ذهنی صرف جدا می‌کند. به‌نظر او، زبان ساختاری منطقی دارد که روگرفتی از ضرورت‌های موجود در عالم است. او برای تبیین ضرورت‌های موجود در عالم تعریف خاصی از مفهوم شیء ارائه می‌دهد، به‌ازای هر شیء نشانه‌ای را در زبانِ ممکن واجدِ معنا می‌داند، و روابط بین اشیا را حاصل بالفعل‌شدن امکان‌های ترکیبیِ خاص هر شیء می انگارد. در نظر او، ساختار منطقی زبان برآمده از چهارچوبِ عالم است و زبان فقط درصورتی معنادار است که تصویرگر این عالم باشد. ویتگنشتاین، بدون آن‌که از مفاهمه حرفی به‌میان بیاورد، خودِ چگونگیِ ممکن‌بودنِ زبان را بررسی می‌کند و در پاسخ، صورت منطقی را مطرح می‌کند. در طراحی او از زبان، سوژه جایگاه معنابخشی خود را از دست می‌دهد و اشیای عالم و امکان‌های ترکیبی آن‌ها عهده‌دار معنا می‌شوند.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
Subject and Logical form in Tractatus
نویسنده [English]
- Hamed Zamani Pozve
Master of Philosophy, Shahid Beheshti University, Tehran, Iran
چکیده [English]
Early Wittgenstein separate meaning from ideas by attaching necessity to language. In his view, language has a logical structure which is a model of existing necessities in the world. He define object in a specific way to explain existing necessities in the world. At his viewpoint there is a sign for each object in possible language and each object has some possibilities to join others which the existing relations are some of those possibilities. Wittgenstein thinks logical structure of language is caused by scaffolding of world and language is meaningful just in a way of picturing the world. Without saying anything about communication between people, Wittgenstein studies how language is possible and as an answer he shows logical form. In Wittgenstein’s design of language Subject lose its position that sets function of words but objects and their possibilities to join each other take that position.
کلیدواژه‌ها [English]
- logical form
- subject
- object
- Meaning
- Tractatus
- Early Wittgenstein
)